Kwiecień 2011r. – wspomnienie o Annie i Leonie Kubarskich

Kiedy umrę, zobaczę podszewkę świata.
Drugą stronę, za ptakiem, górą i zachodem słońca.
Wzywające odczytania prawdziwe znaczenie.
Co nie zgadzało się, będzie się zgadzało.
Co było niepojęte, będzie pojęte.
Czesław Miłosz Sens

7 kwietnia 2011r. delegacja naszej szkoły w składzie: Barbara Muzyka, Marta Horodok, Kazimierz Ducki, oraz poczet sztandarowy szkoły, uczestniczyła w pogrzebie pani Anny Kubarskiej.
Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się mszą Św. o godz. 12.00 w kościele Św. Boromeusza na Warszawskich Powązkach. Po mszy kondukt pogrzebowy w asyście orkiestry i żołnierzy kompanii reprezentacyjnej Wojska Polskiego przeszedł alejkami cmentarza na miejsce pochówku.
Zmarłą pożegnała między innymi nasza absolwentka dr n. med. Hanna Kuczewska obecnie Kierownik Zakładu Historii Medycyny Warszwskiego Uniwersytetu Medycznego bardzo związana ze zmarłą.
Uroczystość zakończyła się złożeniem wiązanek kwiatów i salwą honorową żołnierzy.
Po tej uroczystości delegacja udała się na Cmentarz Północny (Wólka Węglowa), na którym spoczywa pan Leon Kubarski. Na jego grobie, w imieniu społeczności szkolnej, złożono również wiązankę kwiatów i zapalono znicze.
W osobach Państwa Kubarskich straciliśmy wielkich przyjaciół szkoły.

Anna Koźmińska-Kubarska

urodzona 9 marca 1917 roku w Warszawie, zmarła 24 marca 2011 roku w Warszawie.
W 1939 roku, przed wybuchem II wojny światowej, skończyła studia prawnicze i otrzymała dyplom magistra praw. W czasie okupacji uczestniczyła w działaniach konspiracyjnych jako łączniczka (pseudonim „Krystyna”) w Biurze Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej, następnie jako kolporterka, a potem kierowniczka zespołu kolporterów w Dziale Kolportażu „Biuletynu Informacyjnego”. Z początkiem 1943 roku rozpoczęła służbę w Dziale Łączności Zagranicznej „Zagrodzie” jako kurier (pseudonim „Maja”).
Aresztowana podczas misji kurierskiej, torturowana przez gestapo, potem więziona na Pawiaku, na dzień przed wybuchem powstania warszawskiego wywieziona z Pawiaka do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, wiosną 1945 roku przeżyła ewakuację obozu, uciekając z transportu. Wróciła do Warszawy, potem wyjechała do Krakowa i rozpoczęła studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Medycynie poświęciła całe późniejsze życie, doktoryzując się i habilitując na Akademii Medycznej w Warszawie, ogłaszając wiele prac naukowych, pracując w Polsce, a od 1968 roku w Afryce na uniwersytecie w Lubumbashi, a także na uniwersytecie w Kinszasie. Kształciła młodych lekarzy w dziedzinie dermatologii i wenerologii.
Członkini Honorowego Komitetu Naukowego „Przeglądu Dermatologicznego”, organu Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego.
Zapytana przez Tomasza Żylskiego podczas wywiadu przeznaczonego dla Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego: „Nie żałuje Pani niczego?” – odpowiedziała: „Nie, nie żałuję.”

Leon Kubarski

urodzony 5 kwietnia 1917 roku, w Rogaczewie (Rosja), zmarł 10 marca 2011 roku w Warszawie.
Przed II wojną światową uczył się w Szkole Podchorążych Technicznych Lotnictwa. W 1939r. służył w lotnictwie. Podczas kampanii wrześniowej, w czasie lotu bojowego został zestrzelony przez przeciwnika. Jak sam wspominał w rozmowie z Tomaszem Żylskim, z powodu odniesionych ran nie miał sił na skok ze spadochronem i dlatego zdecydował się na próbę lądowania. Wylądował na leśnej polanie na linii frontu, po stronie polskiej. Polacy zabrali go do szpitala w Zamościu. Stamtąd przedostał się do Warszawy. Był żołnierzem Armii Krajowej, pseudonim „Stanisław”. W czasie okupacji skończył szkołę podchorążych piechoty, uczestnicząc przez kilka miesięcy w tajnych kompletach. Wybuch powstania zastał go na ulicy Złotej. Nie mógł przedostać się na Pragę, gdzie mieszkał i gdzie znajdował się jego oddział. Przyłączył się do zgrupowania „Roga”, batalion „Bończa”, 101. kompania. Brał udział w walkach o Stare Miasto. Wraz z grupą powstańców przedostał się kanałami na Nowe Miasto. Dowodził obroną odcinka ul. Browarnej. W czasie obrony Powiśla został ranny w rękę.
Po upadku powstania udało mu się uniknąć niewoli niemieckiej.
Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po wojnie wiele lat spędził w Afryce, wraz z żoną, Anną Koźmińską-Kubarską.
Jedną z jego wielu pasji, którą dzielił z żoną, było kolekcjonowanie sztuki afrykańskiej: dzieł artystów profesjonalnych i rękodzieła ludowego.

Żegnamy serdecznych przyjaciół, myśląc ze wzruszeniem o Ich życzliwości i zaangażowaniu w życie szkoły. Pozostanie w naszej pamięci bogactwo Ich życiorysów, piękno pasji, którym oddawali się dla dobra i pożytku innych.

Fotografie Państwa Kubarskich: Archiwum Historii Mówionej www.ahm.1944.pl
Opracowanie: Izabela Hryń, Anna Rawa-Sadowska

7.04.2011r. Pogrzeb p. Anny Koźmińskiej-Kubarskiej